آرامش را کدامین کنش؟

پاجوش هزاره‌ام

که در هیبت حجمی

هر از گاهی!

باره باره به جرمی!

                کِشیدنَم به زیر

ریشه ریشه شکافَیدَنم به هیچ

پاداش شرمی دهند،

                      که کرده‌ام؟

و باز!

       در انتظام نوبت دیگر!

با زخم‌‌دردی از عفونت بی‌مرهم

در سیاهچال‌ دوزخ مخمور

در انتظار پابرسَرانم

که تکه‌های تن را

که چندان نمانده ز جان،

                        به خود میمکند.

پاره پاره روانم را،

زره زره جَوند و باز

من در عجب‌ام!

که کدامین امید؟

مرا ایستا و نیمه جان

- به زندگی-

که چیزی از آن، نمانده به جا

                              پیوند می‌زند.

و کدامین عشق ِ سرکشی است؟

که همچنان؟

هر چند تنها

به فردا، پیوند می‌زند.

من ایستاده‌ام؟

من ایستاده‌ام!

ای آشنای ناشنا

ز پاچنگ د ِیر ِمغان

نگاهی فکن به دور

همه در، آمد و شدند.

بوی آزادی را می‌شنوی؟

آرامش را کدامین کنش به معنی خواهد نشست؟

آرامش را کدامین کنش؟

کدامین کنش؟