|
آسمان چشم من ابریست
کریم بهجت‌پور
هانوفر شهریور
١٣٨٦
کوله بارم را
به صد بیم و امید
با زخم‌دردی در گلو
خرده‌جانی در کفِ قلبی
که می‌پنداشتم
سنگین و پر بار است.
•••
کوله بارم را،
در آن دهشت
پریشان‌حالی و بختک
که در هر گوشه‌ی تاریک و تابانش،
سراسر زشت و زیبایش،
فراوان دارخیزان،
مهر سوزان،
برگ ریزان،
درون قلبِ ظلمت،
عشق سازانش.
•••
کوله بارم را
در آن وادی و بدمستی
که می‌پنداشتم
تنها سوار ِ ناشی ِ این اسب ِ بازیگر،
نه‌ام تنها!
که یاری، یاوری،
بال و پری دارم.
به توفانم چه باک،
آرمانی،
آرزوی‌ِ پایدار ِ محکمی دارم.
•••
کوله بارم را ببستم
پا نهادم در رهی،
ناروشن و تاریک و لغزان
پس نهادم ریشه‌هایم،
ریشه‌هایم
ریشه‌هایم
...
وانهادم آشیانم
کنج ِ ترسانِ سرایم
عشق ِ شیرینم
امیدم، آرزویم .
غنچه‌ِی لرزان ِ لب‌ها،
خنده‌ی ِ شاداب و شیرین
روشنای ِ عمق ِ چشمان ِ خروشانی
که موج در موج می‌غلتید
فرو می‌رفت
در عمق چشمانم.
هنوز، در گوش من،
در یاد من،
در اندرون ِ روح ِ خسته‌ِی پژمرده‌ام
جاریست.
بر آن پس‌کوچه‌های ِ پیچ پیچ ِ سرد و
تاریک و نمور ِ خاطراتم
باره باره سر کشیدم
با خود از بی‌خود
عطش‌سوزان گذشتم.
یادم آمد
یادم آمد
یادم آمد ...
وای بر من،
در کجای ِ این شب ِ سرد ِ زمستانی،
نهان سازم نگاه‌ِ خسته‌ی فرسوده‌ی خود
را ؟
که چند دیریست،
آسمان ِ چشم
ِ
من ابریست.
اگر بارد ؟
اگر بارد ؟
|
