نوف سایت ادبی نوشین شاهرخی

بازگشت به صفحه قبل

تغییر نام، موضوع اصلی سمینار سالانه ی زنان ایرانی در آلمان
   1387-10-186– شهرزاد نیوز: نوشین شاهرخی
   


نزدیک سه‌دهه است که هر ساله زنان ایرانی فعال در گستره‌ی جنبش زنان از شهرهای مختلف آلمان به شکل چرخشی در شهری گرد هم می‌آیند و در نشست‌هایی با نام "سمینار سراسری سالانهء تشکل‌های زنان و زنان دگر- و هم‌جنس‌گرای ایرانی در آلمان" در رابطه با مسائل آتی جنبش زنان به سخن می‌نشینند.

در آستانه‌ی نشستی دیگر، این‌بار در حومه‌ی شهر کُلن، با چند تن از کوشندگان جنبش زنان از شهرهای کُلن، برلین و هانوفر، به گفتگو نشستیم.

سیر تحول سمینارها
الهه، از برگزارکنندگان سمینار 2009 در شهر کُلن، ویژگی‌ این سمینارها را در طول این سال‌ها تابوشکنی و درافتادن با ارزش‌های سنتی و معمول مردسالارانه می‌بیند و آن را از مثبت‌ترین عناصر این سمینارها برمی‌شمارد. اما بی‌نظمی و گیجی‌ای نیز حس می‌کند. می‌گوید: ما خواستیم در تمام عرصه‌ها باشیم، ولی هیچ‌جا نبوده‌ایم. اگر نظم و ساختار داشتیم، شاید از پراکنده‌کاری جلوگیری می‌کردیم و با کیفیت دیگری کار می‌کردیم.

سرور صاحبی، از کوشندگان همایش زنان ایرانی در هانوفر، بر این نظر است که سمینارها در گذشته جنبشی بود و اغلب جنبه‌ی اکسیون داشت و بیشتر بر استقلال خود از مردان تأکید می‌کرد، اما در پروسه‌ی تحول خود به جنبه‌ی تئوریک و نظریه‌های فمینیستی هم پرداخته و در رابطه با برنامه‌های هنری نیز ظرفیت بالاتری یافته است.

انتظار از این سمینارها
از نظر سرور این سمینارها بهترین موقعیت برای تبادل نظر میان زنان می‌باشد. در این سمینارها زنان در محیطی زنانه و در امنیت می‌توانند یکدیگر را عمیق‌تر بشناسند.
الهه آرزو دارد که این سمینارها چنان اثری قوی در ذهن زنان بگذارد که باعث تغییر کیفی در زندگی آنان شود. اما این تغییر را بیشتر ذهنی می‌بیند و نه کُنشی که در زندگی اجتماعی خودش را نشان دهد.
سرور ذات همکاری میان زنان ایرانی در سراسر آلمان و سازمان‌دهی نشست‌های سالانه که دهه‌ها پویایی دارد را کُنشی مثبت ارزیابی می کند.

فقدان جوانان در سمینارهای زنان
الهه جای جوانان را در این سمینارها خالی می‌بیند، چراکه شرکت آنان همواره انگشت‌شمار است. به نظر وی موضوعاتی که در این سمینارها طرح می‌شوند، برای جوانان جذابیتی ندارند. مثلاً اگر برای زنان شرکت‌کننده بی‌عدالتی جنسیتی و محرومیت پررنگ است، برای جوانان موضوعاتی چون راسیسم ملموس‌تر است.

اما تنها عدم جذابیت موضوع نیست، بلکه تفاوت فضای ذهنی آنها نیز هست. جوانان بیشتر ترجیح می‌دهند که با خارجی‌های دیگر و آلمانی‌ها در نشست‌هایی شرکت کنند که محیط آنها خالص ایرانی نباشد.

سرور اما نداشتن تاریخچه و تجربه‌های مشترک را دلیل بر شرکت کم جوانان می‌داند. وی می‌گوید: ما برای خودمان مبارزه می‌کنیم و نه برای دیگران. من می‌خواهم در این پروسه به رهایی برسم. اما دختران ما دنیای دیگری دارند. مثلاً برای دختران اینجا رابطه‌ی آزاد یک حق طبیعی است که هیچگاه برای ما نبوده.

نام سمینار و هم‌جنس‌گرایی
یکی از بحث‌های ادامه‌دار در سال‌های اخیر، گنجاندن نام زنان دگرـ و هم‌جنسگرا در نام سمینار است. تغییر نام سمینارها ابتدا در سال 1999 مطرح شد و در سال 2004 در شهر کُلن به تصویب رسید.
شهین نوائی، پژوهشگر جنبش زنان در برلین، بر این نظر است که گنجاندن نام زنان هم‌جنس‌گرا و دگرجنس‌گرا به نام سمینارهای سراسری زنان، بیان اَکت و یا شیوه‌ی رابطه‌ی جنسی نیست، بلکه بحث بر سر داشتن آزادی و حق انتخاب است.

شهین هم‌جنس‌گرایی و دگرجنس‌گرایی را ‌تنها یک مسئله‌ی خصوصی نمی‌داند، بلکه آنرا یک رابطه‌ی اجتماعی و موضوعی سیاسی در رابطه با قدرت می‌شناسد. چراکه هم‌جنس‌گرایان همواره مورد تهاجم و تبعیض واقع‌اند.

وی معتقد است که به اشکال مختلف باید خواست شرایط برابر برای هم‌جنس‌گرایان را طرح کرد. او می‌گوید: در سمینارهای سراسری آلمان موافقان این نظر در سه سال گذشته بحث کرده و نوشته‌اند، ولی متأسفانه مخالفان نظری نداده‌اند. چرا؟

در مقابل، یکی از اعضای تشکل زنان در هانوفر بر این نظر است که تغییر نام در سمینار سال 2004 بدون اطلاع قبلی و در روز پایان سمینار صورت پذیرفته که تنها نیمی از شرکت‌کنندگان در آن روز حضور داشتند و این گونه رأی‌گیری را دمکراتیک نمی‌انگارد.

وی می‌پرسد که چرا نام سمینارهای سراسری باید انحصاری و اختصاصی شود؟ نام سمینار سراسری باید که همه‌ی زنان با تمام ویژگی‌هایشان را در بر بگیرد، نه اینکه با اختصاصی کردن آن باعث یأس، ناراحتی و سرخوردگی شود و یا دلیلی شود که برخی از زنان در این سمینارها شرکت نکنند.

تغییر نام این سمینارها برای برخی زنان و تشکل‌ها اهمیت داشته است. برای نمونه، پس از این تغییر، تشکل زنان هانوفر عملاً از این سمینارها کناره گرفتند.
 
در سال 2005 که قرار بود این سمینار در شهر هانوفر برگزار شود، در نشست مشترک همایش و تشکل زنان، تشکل پیش‌شرط همکاری‌اش را بحث بر سر پروسه‌ی تغییر نام سمینار گذاشت که نتیجه‌ای در بر نداشت.

از او می‌پرسم که بنا به اهمیت این موضوع برای آنها، چرا مخالفین در این چندساله ـ به جز یک بار در فرانکفورت ـ‌ در میزگردهایی که به این مقوله اختصاص داشته شرکت نکرده‌ و یا متنی ننوشته‌اند؟ پاسخی نمی‌یابم!

http://www.shahrzadnews.org/article.php5?id=1377